Het gebeurt best vaak dat ik in gesprekken merk dat mijn gesprekspartner en ik ons vrij snel zo op ons gemak voelen, dat we niet alleen over koetjes en kalfjes praten maar ook over emotionelere onderwerpen. Met vrienden en kennissen, met bekenden en wildvreemden. 

Na zo’n gesprek voelen we allebei meer ruimte en hebben we het gevoel elkaar beter te begrijpen of kennen. Niet zozeer tijdens zo’n contact, maar erna voelt het warm en waardevol. Dan hebben we beiden iets geleerd, elke keer weer. Niet alleen degene die met een vraag rondliep. Nee, allebei leren we van zo’n verbinding.

Dit zijn de momenten die ik me jaren later nog kan herinneren. In tegenstelling tot de louter vrolijke grappenmakerijen, die juist op het moment zelf een fijn gevoel geven, maar daarna vervliegen.

Ontwapenend

Geen idee hoe het komt dat ik mijn gevoelens gemakkelijk deel en sommige mensen die ik ontmoet blijkbaar uitnodig hetzelfde te doen. Ik kan juist bedreigend overkomen met dat arrogante  studentikoze hoofd van me. Kijk, misschien werkt het juist ontwapenend als ik zoiets van mezelf toegeef? Wat ik wel weet is, dat het alleen werkt als er geen keihard omgevingslawaai is. En er geen mensen zijn die iets moeten bewijzen tegenover andere aanwezigen. Wat we in zo’n situatie ook niet doen is meteen ‘ach en wee’ roepen als iemand iets zwaars meemaakt, of meehuilen met de wolven. Het lijkt alsof je beter een oordeelloze spiegel kunt zijn dan emoties in te vullen. Wat heeft dat ook voor zin? Als je een andere emotie verwoordt dan de spreker voelt, schep je afstand (‘hij begrijpt me niet helemaal’). En als je toevallig precies het juiste gevoel benoemt, heb je alleen maar herhaald wat de ander toch al voelde. Of je geeft de ander het gevoel dat men zielig is. Brrr, met soft gedrag kan ik geen steunpilaren bouwen.

Aandacht voor de ander

Meer levert het op als je stil luistert. Analyseert. Brainstormend suggesties doet. Niet denken: ‘dat heeft de ander natuurlijk al lang geprobeerd’. Nadenken of in jouw netwerk iemand is die kan helpen. En het allerbelangrijkste volgens mij: steeds met de juiste intentie en alle aandacht op de ander zijn gericht zonder te overstemmen zoals, hulpverleners en evangelisten wel eens doen. Te veel vuur werkt verstikkend.

Weet je wat een mooie bijzaak is als je een medemens echt aanhoort en aanspreekt? Je maakt de wereld een klein beetje beter. Mooier, veiliger, begripvoller, altruïstischer. Ik denk wel eens dat door hart-tot-hartgesprekken en wederzijdse steun, de helderheid die je samen creëert gaat rondzingen en jaren later bij één van onze kinderen aankomt.

Gemeenschappelijke bron

Hoe werkt dat? Ik kom altijd uit op liefde. Oeps, klinkt toch bijna soft. Liefde voor een vrouw, liefde van en voor je ouders, liefde voor kinderen, liefde met vrienden, liefde voor een vak, voor een talent, voor een wildvreemde die jou in vertrouwen neemt. Het lijkt alsof er een gemeenschappelijke bron van liefde is die je alleen samen met anderen kunt aanboren. Maar laat ik niet invullen wat jij hier misschien over denkt. Spreek me liever een keer aan in Café de Liefde. Als ik niet per ongeluk sta te feesten met vrienden én onbekenden alsof ons leven ervan afhangt.